نوشته های علی پورهاشمی

این ازدواج سفید چی هست که مد شده و داره هر روز بیشتر میشه و مراجع عظام تقلید را نگران کرده بنده حقیر و با م دوستانم ازدواج بنفش را ابداع کردیم که شرعی است و عرف هم قبول داره و در زیر به چند بخش از کلیات اش اشاره می کنیم 

یکم:دختر و پسر باهم عقد می کنند با حضور شاهدان و در برگه ای می نویسند تاریخ عقد را و شاهدان امضا می کنند ولی ثبت قانونی نمی کنند 

دوم :سنت مهریه که ارزش مالی داشته باشه برچیده میشه و مهریه میشه تعداد ۱۴ تا ۱۱۰ تا نهال موجود در بازار ایران و هر سال یک نهال غرس میشه 

سه:تا ده سال اول زندگی خرج زندگی زوجین بر عهده خانواده دختر خانم هست و اگر بچه دار شوند سی درصد هزینه ها بر عهده خانواده آقا پسر است

چهارم:اگر زوجین خواستن مراسم عروسی بگیرند مخارج مهمانان عروس بر عهده خانواده عروس و مخارج مهمانان داماد بر عهده خانواده داماد است 

پنجم:اگر در زندگی مشترک خدایی نکرده به مشکل خوردن مثل بچه آدم میروند طلاق توافقی می گیرند و اگر پسر نخواست طلاق بده دختر خانم باید بسازد و زندگی کند

ششم: کنترل تلویزیون و اختیار وسایل سرمایش و گرمایش در اختیار مرد خانه هست .

هفتم:گذشته پسر مربوط به خود پسر هست و به کسی ربطی ندارد ولی گذشته دختر مربوط به پسر است.

البته من زیاد موافق این بند نبودم ولی خرد جمعی بر آن شد که بیان شود.

هشتم:دختر خانم اگر شاغل هست هر ماه باید حقوق اش را به مرد خانه بدهد که مرد با تدبیر خودش خرج کند.

_

بازم کلیات هست ولی وقت برای نوشتن نیست انشاالله به امید کمک خداوند متعال در جامعه شاهد افزایش ازدواج بنفش باشیم

کامنت شما نشانه هیچی ولش کن راحت باشید

موفق و سربلند باشید 

#نه_به_ازدواج_سفید #ازدواج_بنفش 

#زنده_باد_ازدواج_بنفش #طنز #ازدواج

این هایی که میگن اینستاگرام و فضاهای مجازی باید فیلتر شوند و جایگزین شان شبکه های مشابه ایرانی شود، و در کل اینترنت ملی راه بیندازند و مردم را از همه چیز نفی می کنند و راه پیوند انسانهای دنیا را برای تبادل افکار به روی یکدیگر مسدود می کنند و دوست ندارند که انسان ها با هم رابطه داشته باشند حتما از چیزی هراس دارند ،چون اگر کسی ترسی از چیزی نداشته باشه میتونه مثل همه مردم بیاد و از این فضای مجازی که خداوند در اختیار بشر قرار داده استفاده کنه و حرفشو بزنه ،مثل ما که هر کدام نسبت به فهم و تفکر و درک خود از زندگی و محیط ،با هم تبادل نظر میکنیم و با احترام متقابل به بحث و گفتگو می پردازیم ،بنظر من اگر کسی ریگی تو کفشش نباشه ،هزگز جلو انسانها را سد ایجاد نمیکنه چون خداوند عقل را داده برای فکر کردن و زبان را داده برای سخن گفتن کسی که نتواند از این دو هدیه الهی به نحو شایسته استفاده کند یقینا حرفی برای گفتن نخواهد داشت و اینها همه بهانه ای بیش نیست یعنی فیلتر کردن و کسانی که به زور و اجبار متوسل میشوند ،از نعمت خداوند و تعقل به دور هستند که همانا عقل ، منطق وتدبیر ،‌است که فکر نکنم داشته باشند،حالا ما گفتیم ،خود دانید.، همیشه وقتی به زور مردم را از چیزی نفی کرده اید از جاهای دیگر و بصورت های خیلی بدتری سر در اورده است و متاسفانه هنوز به این باور نرسیده اند

_

بخدا قسم این راهش نیست چرا نمی خواهید از سرنوشت ویدیو ، ماهواره ، فیسبوک،تویتر، توئیتری که خودتان دارید استفاده می کنید عبرت بگیرید،و بدانید مردم ایران راه شناس هستند و‌ پشت هیچ فیلتری نمی مانند و از و استفاده می کنند. فکر کنید و عاقل شوید و  عقل خودتان را بکار بیندازید و باعث خنده و تمسخر آیندگان نشوید

_

تصاویر را ورق بزنید

#فیلترینگ_اینستاگرام #ایستاگرام #فیلترینگ_تلگرام #فیلترینگ #فتنه۹۸ #شبکه_اجتماعی # #فضای_مجازی #سیدعلی_پورهاشمی

امروز تولدمه ،تولدم مبارکتون باشه

میگن روز تولد باید آرزوها و خواسته هاتو از خدای مهربان بخواهی .

خدایا دلم هوای روزهای کودکیم را کرده روزهای بی خیالی، شیطنت ها و سرخوشی ها را ‌.

خدایا کمک کن امسال هم رو سفید باشم و دلی را نشکنم . 

صبر و تحمل عطا کن به من 

کاری کن همیشه مهربان باشم و سلامت . 

خدایا مراقب کسانی که دوست شان دارم و برام عزیزاند باش و همیشه سلامت باشند .

 و در آخر خدایا خیلی دوست دارم ممنونم هوامو داری .

تولدم مبارک بندگانت باشه

پی نوشت : 

به علت گرانی، تورم و اوضاع نابسامان اقتصادی تولد نمی گیرم .

این تولد کوچک هم خواهرزاده عزیزم برام گرفته علی برکت الله

#تولد #تولدم_مبارک #تولدممبارک #تولدم_مبارکتان_باشه 

#آبانماهیم #آبان

آدمی مثل من‌ که تو گذشته اش این همه بلا سرش اومده .

دیگه نمی تونه از صفر شروع کنه

نمی تونه این همه اتفاقات را از کودکی تا این روزهای خاکستری فراموش کنه .

_

به نظر خودم نبایدم فراموش کنم گذشته را ،گذشته از ما آدم می سازه ما را به انسان بودن نزدیک می کنه . 

فقط نمی دونم چرا می خوام برم .

خسته شدم 

 _

#کودکی #هجرت #سفر #تصادف #ویدیو #مدرسه #بلا #ورشکستگی #مشاجره  #استرس #دوستی #شکست #بازداشت #ساری  #مذهب #دوستان #تهران #دانشگاه_آزاد  

#اعتقاد #سال۸۸ #دانشگاه  #عمل_جراحی #صبر #بیکاری #فرار #امیدناامید #تورم #رکورد #ناامیدی

باید بگم که 

مهربانم اما احمق نیستم .

سکوت میکنم در مواقعی اما نادان نیستم .

خشمگین و اعصبی می شوم اما بی تفاوت نیستم .

می جنگم اما خنجر از پشت نمیزنم 

می بخشم اما فراموشکار نیستم .

تهدید نمی کنم در صورت وم عمل کردن را ترجیح میدهم

عقیده و باورهایم خودم‌ را می گویم و جار میزنم چون ترسو نیستم .

در زندگی ام هیچ وقت فیلم بازی نکردم همینه که هستم و رفتارم مختص خودم هست . تهمت نمی زنم و دروغگو نیستم

چون به محکمه الهی ایمان دارم‌ ‌

ظلم نمی کنم و ظلم نمی پذیرم و طاقت دیدن ظلم به افراد را ندارم .

به عقاید و باور همه افراد جامعه احترام می گذارم ولی از افراد خشک مقدس و دگم دوری می کنم.

برای کسانی که دوست شان دارم و ارزش هام و ناموس ام لازم باشه دنیا را به آتیش می کشم . اگر اشتباهی کنم عذر خواهی میکنم .

_

دیگه بسه بقیه اش را بعدا می گم

کلا بچه خوبی ام

مدت ها بود هیچ اتفاقی برایم تازگی نداشت تا اینکه پاییز آمد

پاییز را باید حس کرد 

پاییز را باید زندگی کرد

_ 

توی باغچه ها پاییز اومده، پی نامردی

توی آسمون ماه دق میده

ماه دق میده، درد بی دردی 

پاییز اومده، پاییز اومده، پی نامردی

یه نسیم رفته، پی ولگردی

تو شب سیاه، تو شب تاریک

از چپ و از راست، از دور و نزدیک

یه نفر داره، جار میزنه، جار

آهای غمی که، مثه یه بختک

رو سینه ی من، شده یه آوار

از گلوی من، دستاتو بردار

دستاتو بردار، از گلوی من 

_

#پاییز_آمد #پاییز #پاییز

در هیاهوی زندگی دریافتم چه دویدن هایی که فقط پاهایم را از من گرفت در حالی که گویی ایستاده بودم ٍ چه غصه هایی که فقط سپدی مویم را حاصل شد در حالی که قصه ای کودکانه بیش نبود دریافتم کسی هست که اگر بخواهد می شود واگر نه نمی شود. به همین سادگی , کاش نه می دویدم و نه غصه میخوردم به جایش فقط او را نگه می داشتم او خودش به جایم می دوید و غصه میخورد‌.

 _

پی نوشت:

خسته ام از تمام نداشته هایم

و نگرانم برای روزهایی که می آیند

#خسته_ام #نگرانم #زندگی #روزهای_بد #غصه_میخورم

زمان زیادی گذشت

فهمیدم همیشه اونى که میخوام نمیشه.!

فهمیدم هرکسى که با من هست ااماً دوست ام نیست!

فهمیدم که بى تفاوتى بزرگ ترین زجر و انتقامه .

فهمیدم اکثریت افراد مذهبی برای منافع شان از دین ، مذهب استفاده می کنند.، ریا کارند و رحم ندارند .

فهمیدم بیشتر افراد به فکر خود و منافع خودشان هستن و تنها به فکر خود بودن اصلا انسانی نیست.

غرور بزرگ ترین دشمنه. خدا بهترین دوسته. خانواده بزرگ ترین شانسه.

سلامتى بالاترین ثروته.

آسایش بهترین نعمته .

هرکى زبونش نرمه دلش گرم نیست.

هرکى اخلاقش تنده، جنس اش بد نیست!

هرکى میخنده، بدون درد و غم نیست!

هرکی طبق عرف نیست و دین و ایمان براش اهمیتی ندارد آدم بدی نیست ظاهر دلیلى بر باطن نیست.

فهمیدم فرد فحاش و بی تربیت انسان بدی نیست.( تازه خیلی هم با معرفت و باحال هستن مخصوصا بچه پایین شهر هم باشه.)خودش می دونه

فهمیدم عادت کردن بد چیزی هست.

فهمیدم کسى موظف به آروم کردن من نیست.

فهمیدم جنگ کردن با خیلی ها اشتباه محضه مخصوصا افرادی که نمی خواهند بفهمند و منفعت شان در نفهمیدن هست.

فهمیدم خیلى موقع ها خواسته هایم حتى با گریه و التماس انجام شدنى نیست مثل آمپول زدن در دوران کودکی فهمیدم گاهى اوقات تو اوج شلوغى تنهاترینم.

گاهی اوقات صمیمی ترین فرد زندگی میشه غریبه و دشمن ات.

_

البته از کودکی تا این زمان خیلی چیزها فهمیدم که جرات بیان و حوصله گفتن اش نیست البته بعضی موارد را شنیده بودم ولی خودم باید درک می کردم .،فقط بعضی موارد را گفتم بنویسم تا بفهمم که چقدر زمان گذشت تا بفهمم

زمان خیلی چیزها را مشخص می کنه

#فهمیدم

سکوت گورستان را می‌ شنوی؟؟  

 دنیا ارزش نامهربانی، دل شکستن، غصه خوردن را ندارد

میرسد روزی که دیگر نباشیم

پس بیخیال نداشته های مان‌ بیخیال غصه های مان، بیخیال هرچه که خیالمان را ناآرام می کند …

امروز که نفس می کشیم خوش به حال مان 

عشق را ، زندگی را ،مهربانی را ، دوست داشتن را ، بودن را ، بچشیم ، ببینیم ، لمس کنیم

و با تک تک سلول هایمان لبخند بزنیم و شادی کنیم‌ 

البته اگر بگذارند . 

#زندگی #شادی #گورستان #مهربانی #شادی #دوست_داشتن #بیخیال #زندگی #محبت

چرا دکتر شریعتی به انگلستان رفت؟

اسفندماه سال ۱۳۵۳، شریعتی پس از تحمل ۱۸ ماه زندان انفرادی در کمیته شهربانی آزاد شد. اسارت درازمدت در سلول، او را سخت به نور آفتاب حساس کرده بود و از نظر روحی هم بسیار افسرده شده بود. رژیم همه راه‌های مبارزه اجتماعی را بر او بسته بود، حسینیه ارشاد تعطیل و او از تدریس در دانشگاه محروم شده بود. مبارزه مخفی هم عملا امکان نداشت. ساواک او را شدیدا تحت نظر داشت و روز به روز هم حلقه این محدودیت‌ها تنگ‌تر می‌شد: ظاهرا آزاد هستم و از قید اسارت، به اصطلا‌ح رهایی یافته‌ام ولی آنچه مسلم است نوع زندانم تغییر کرده و از زندان دولتی به زندان خانه منتقل شده‌ام.» یکی از شب‌ها در حال عبور از خیابان، چند نفر از دانشجویانش، او را می‌شناسند، او را در میان می‌گیرند، دکتر هم که از دیدن آنها خوشحال شده، طبق عادت دیرینه‌اش با آنها گرم گفت‌وگو می‌شود، مدتی با هم صحبت می‌کنند و بعد از هم جدا می‌شوند. پس از چند روز خبر می‌رسد که همه آن دانشجویان دستگیر شده‌اند. توانایی‌های دکتر شریعتی – براساس آنچه همسرش نوشته است – در روزهای خانه‌نشینی اجباری روز به روز کاهش می‌یافت و اعصابش سخت فرسوده‌تر می‌شد. در نامه‌ای که او برای یکی از دوستانش می‌نویسد به این واقعیت اشاره می‌کند: … من که زندگیم معلوم است احتضار! یک جان کندن مستمر و نامش زندگی کردن. هر روز صبح که در آینه خودم را می‌بینم، درست می‌بینم که لا‌اقل سالی بر من گذشته است. دیشب و پریشب، همیشه برایم پارسال و پیارسال است، روزها را برای این که از عمرم بم می‌خوابم و شب‌ها! با تنهایی و سکوت و سیاهی در زیر باران رنج‌ها که مدام می‌بارد، زانو به بغل، خاموش می‌نشینم و انبوهی از خاطره‌های مرده و آرزوهای مجروح در برابرم، تا آفتاب که سر می‌زند و هوا روشن می‌شود و صدای پای روز، سرفه‌ها و گنجشک‌ها و اتومبیل‌ها و آغاز حرکت و کار! از ترس می‌روم و به خواب فرو می‌روم. البته بیکار نبوده‌ام، بزرگترین کاری که کرده‌ام این است که هنوز زنده مانده‌ام و این دشوارترین وظیفه‌ای بوده است که انجام داده‌ام و اگر انصاف بدهند، بسیار کارها که نکرده‌ام و مگر این‌ها خود، کار نیست؟ مگر ثواب سیئاتی که کسی انجام نمی‌دهد از ثواب بسیاری حسنات که انجام می‌دهند بیشتر نیست؟ …»

روزهای قبل از وفات

دکتر شریعتی پس از دو سال، خسته از وضعیتش تصمیم به هجرت» می‌گیرد اما ممنوع‌الخروج بودن مانع بزرگی برای مهاجرت او به خارج از کشور بوده است. در می که دکتر با دوستانش می‌کند و با تحقیقات آنها مشخص می‌شود که تمام پرونده‌های او در ساواک تحت عنوان علی شریعتی» یا علی شریعتی مزینانی» طبقه‌بندی شده است در حالی که نام‌خانوادگی او طبق شناسنامه مزینانی» بوده نه شریعتی. به همین دلیل او می‌تواند پاسپورت بگیرد و ۲۶ اردیبهشت ۵۶ تهران را به قصد بروکسل ترک می‌کند: بالاخره صبح دوشنبه بر روی قالیچه سلیمانی سابنا، از زندان سکندر پریدم! لحظه‌های پر دلهره، بیم و امید، اسارت و نجات و گذر از آن پل صراط در آن دقیقه خطیر و خطرناک، اما مجهولی که جز تقدیر از آن آگاه نیست…» چند روز بعد خبر خروج دکتر شریعتی از کشور توسط دوستان و آشنایانش پخش می‌شود و به گوش ماموران ساواک هم می‌رسد و آنها به دنبال مقصد و محل اقامت شریعتی می‌گردند.

وی دو یا سه روز در هتل اینترنشنال بروکسل اقامت می‌کند و بعد تصمیم می‌گیرد به انگلیس برود. وی پس از رسیدن به لندن با یکی از بستگان همسرش به نام دکتر علی فکوهی تماس می‌گیرد و منزل او در ساوت همپتن را به عنوان اقامتگاه موقت انتخاب می‌کند. بعد از یک هفته او اتومبیلی می‌خرد و با همان خودرو وارد کشتی می‌شود و به بندر لوهاور فرانسه می‌رود و در جاهای مختلفی – از جمله چند روزی در منزل دکتر حسن حبیبی – اقامت می‌گزیند و در شب ۲۶ خرداد دوباره از راه دریا به ساوت همپتن برمی‌گردد. در مراجعه به منزل مورد ظن پلیس انگلستان قرار می‌گیرد و چند ساعتی در اداره مهاجرت بازداشت می‌شود. شریعتی از ۲۶ تا ۲۸ خرداد که روز خروج همسر و دخترانش از ایران بوده، بسیار مضطرب و نگران بوده. شبها علی‌رغم خستگی ناشی از سفر بیدار می‌مانده و روزها منتظر خبری از ایران، پای تلفن بوده است. ۲۸ خرداد همسرش به منزل علی فکوهی تلفن می‌زند و خود دکتر شریعتی گوشی را برمی‌دارد. خانم شریعت رضوی به شریعتی می‌گوید که دختران از ایران خارج شده‌اند اما مانع خروج او از کشور شده‌اند. شریعتی به همسرش می‌گوید: به فرودگاه خواهم رفت و به محض رسیدن بچه‌ها، تو را مطلع خواهم کرد. به گفته آقای فکوهی، آن روز قبل از رفتن به فرودگاه، مقداری وسایل ضروری و مواد غذایی تهیه می‌کنند و به خانه‌ای که اجاره کرده بودند می‌برند، بعد به اتفاق ناهید و نسرین فکوهی، به فرودگاه می‌روند. پس از مدتی انتظار بالاخره هواپیما به زمین می‌نشیند. چند دقیقه بعد سوسن و سارا، دو دختر بچه روسری به سر با چهره‌هایی نگران، در حالی که مترصد یافتن پدر بودند، پیدا شدند. شریعتی به طرف آنهامی‌رود و بامهر آنها را در آغوش می‌کشد، آنها علی‌رغم شادمانی، گریه می‌کنند و اشک می‌ریزند، پدر به آنها دلداری می‌دهد و با کمی شوخی و متلک، سربه سرشان می‌گذارد تا ذهن کودکانه آنها مجبور نباشد بار رنجی به آن سنگینی را تحمل کند. همگی از فرودگاه به منزلی که شب قبل، از یک پاکستانی‌الا‌صل مقیم انگلیس اجاره کرده بودند، می‌روند. در مسیر برگشت از فرودگاه به خانه، آقای فکوهی رانندگی می‌کرده، ظاهرا علی آن شب کلا بی‌حوصله بوده است. آقای علی فکوهی می‌گوید: آن شب من ناگهانی و سرزده، به اتاقی که تصور نمی‌کردم کسی در آنجا باشد وارد شدم دفعتا دکتر را دیدم که با حالتی بسیار عرفانی به نماز ایستاده است. بی‌اختیار محو آن حالت شدم. بسیار از آن خلسه سکرآور تاثیر پذیرفتم. پس از تمام شدن نمازش پرسیدم: چرا شما این قدر منقلب و دگرگون هستید؟ دکتر جواب داد: نیروهای امنیتی با جلوگیری از خروج پوران و مونا، نبض مرا در دست گرفته‌اند. این تنها برگ برنده‌ای است که در دست دارند و به وسیله آن می‌توانند مرا تحت فشار قرار دهند و به کشور بازگردانند، احساس می‌کنم فصل تازه‌ای در زندگی من آغاز شده است.»

درگذشت دکتر شریعتی

آن شب تا ساعت ۱۱ همه دور هم نشسته بودیم و حرف می‌زدیم ولی دکتر ساکت و غمگین و گرفته بود و حرفی نمی‌زد. حدود نیمه شب، علی فکوهی و ناهید به خانه خودشان می‌روند و بانسرین قرار می‌گذارند که فردا صبح آماده باشند تا به اتفاق به بدرقه دوستشان بروند. دکتر هم به اتاق خوابی که، در طبقه پایین قرار داشته می‌رود که بخوابد. (این اتاق از یک طرف رو به جنگل بوده و پنجره اتاق به علت گرمای هوا باز بوده است) بعد از مدتی، دکتر به سارا می‌گوید، لیوان آبی برایش ببرد. سارا آب را می‌برد، پس از گذشت مدتی باز بچه‌ها را صدا می‌کند و یک استکان چای می‌خواهد. به نظر ناآرام می‌رسیده و خوابش نمی‌برده است. سوسن وسارا و نسرین هم برای استراحت، به طبقه بالا می‌روند و می‌خوابند. فردا صبح ساعت هشت، ناهید و آقای علی فکوهی برای بردن خواهرشان نسرین به خانه می‌آیند و در می‌زنند، ولی کسی در را باز نمی‌کند. مدتی هم پشت در می‌مانند تا نسرین، از خواب بیدار می‌شود. او که برای باز کردن در به طبقه پایین می‌آید، می‌بیند که دکتر در آستانه در ورودی اتاق به پشت افتاده و بینی اش به نحوی غیرعادی سیاه شده و باد کرده است. وحشت می‌کند و هراسان می‌دود در را باز می‌کند. با اضطراب جریان را به برادرش می‌گوید. ناهید و برادرش متحیر و غمگین وارد خانه می‌شوند، ناهید بلا‌فاصله نبض دکتر را می‌گیرد و او هم نظر ناهید را تایید می‌کند، بلا فاصله نسرین به طبقه بالا‌، به اتاقی که بچه‌ها در آن خوابیده‌اند می‌رود و مراقب آنها می‌شودتا پایین نیایند که پدرشان را به آن حال ببینند.

علی فکوهی، وحشت‌زده و غمگین فورا به اورژانس بیمارستان ساوت همپتون تلفن می‌کند. آمبولانس می‌خواهد. بعد از مدت کمی‌ آمبولا‌نس می‌رسد. آنها هم پس از معاینه نظر می‌دهند که دکتر درگذشته است. او را برای انتقال به بیمارستان، روی صندلی چرخدار می‌نشانند و به آن می‌بندند تا از دید همسایگان، ناخوشایند نباشد. بعد از این که شریعتی را به بیمارستان می‌برند، آقای فکوهی به خانه دوستش که درهمان حوالی بوده می‌رود. جریان را به او می‌گوید.

شخص اخیر هم خبر واقعه را تلفنی به چند نفر از دوستان دکتر، اطلا‌ع می‌دهد. سپس آقای فکوهی همراه خواهرانش، سوسن و سارا، از خانه‌ای که چنین فاجعه‌ای در آن اتفاق افتاده، خارج می‌شوند و به خانه خودشان می‌روند. چند ساعت بعد، از طرف سفارت ایران به آقای فکوهی تلفن می‌شود (!) و می‌خواهند که آقای فکوهی جنازه را به آنها بدهد، تا خودشان بقیه تشریفات قانونی را انجام دهند (!). آقای فکوهی، متحیر و غم زده به آنها جواب می‌دهد: من هیچگونه اختیاری ندارم. باید خانواده دکتر در این مورد تصمیم بگیرند. من تنها کاری که کرده‌ام، این است که به خانواده‌اش اطلا‌ع داده‌ام.» پس از انتقال جسد به پزشکی قانونی، انجام معاینات اولیه، تنظیم صورت جلسه و انجام سایر تشریفات اداری – بر‌خلا‌ف بیان عده‌ای – بدون آن که ومی به کالبدشکافی دیده باشند، علت مرگ را ظاهرا انسداد شرائین و نرسیدن خون به قلب» اعلا‌م می‌کنند. در این موقعیت، کنفدراسیون و دانشجویان مبارز ایرانی مقیم اروپا، خواستار کالبدشکافی می‌شوند. از طرفی برای انجام کالبدشکافی، به گفته وکیل احسان، علاوه بر وم طرح شکایت از طرف خانواده، در دست داشتن پرونده آنکت» پلیس نیز لازم بود. اموری که تحقق هر یک از آنها، مستم گذراندن مراحل اداری مختلف بود. با توجه به توطئه ساواک – ارسال یک گروه به سرپرستی یک افسر امنیتی برای تحویل گرفتن رسمی جسد جهت انتقال به ایران – و همچنین احتمال همراهی قریب‌الوقوع پلیس انگلیس با نیروهای ساواک شاه، تصمیم به عدم درخواست کالبدشکافی و همچنین انتقال فوری جسد به سوریه – چون امکانات آن کشور مناسب‌تر تشخیص داده شده بود – گرفته می‌شد. (این تصمیم پس از یک شور جمعی با حضور کلیه شخصیت‌های ی و دوستان دکتر در خارج و با اجازه وکیل خانواده گرفته می‌شود).

آقای فکوهی می‌گوید: من تعجب کردم که مامورین سفارت از کجا، چنین خبری را آن هم با این سرعت شنیده‌اند! زیرا من در آن روز شوم»، پس از این که وارد خانه شدم و با آن صحنه غیرمنتظره روبه رو شدم، پس از تلفن به اورژانس بیمارستان ساوت همپون»، در فاصله ای که اورژانس بیاید، فقط به یکی از رفقایم که وی هم قبلا از اقامت دکتر در منزل من به دلایلی مطلع بود، تلفن کردم و جریان را گفتم. آن هم برای این که از او بخواهم به جای من، دوستی مشترک را- که منتظر ما بود تا به فرودگاه برسانیمش – بدرقه نماید و مطمئنم که آن رفیقم – که او را خوب می‌شناختم – با سفارت ایران، کوچکترین رابطه ی نداشت، علاوه بر این که از علا‌قمندان دکتر هم بود. پس از کجا افراد سفارت از واقعه خبر داشتند؟… خدا می‌داند! از نظر من، هنوز مسائل مبهمی پیرامون قضیه وجود دارد که بدان پاسخ درستی داده نشده است.»

روایت کتاب دیگر از ساعت‌های بعد از مرگ دکتر شریعتی چنین است: خاطراتی را می‌گویم که به طور کاملا واضح و روشن درذهن من است. سه نفر بودیم. راه افتادیم و به منزلی که مرحوم دکتر، شب قبل در آنجا اقامت داشت رفتیم. دو دختر مرحوم دکتر، آن موقع بسیار نوجوان بودند. مثل دو گنجشک پژمرده، لباس‌های مشکی پوشیده بودند و کنار دیوار ایستاده بودند. سراسر رخسارشان را غم پوشانده بود. ما وارد اتاقی شدیم وآنها تختخوابی را که مرحوم دکتر بر آن خوابیده بود به ما نشان دادند. گفتند تا دیرگاه با ما نشسته بود و سخن می‌گفت. تازه هم از راه رسیده بود و علی‌رغم خستگی، نشست و نشست و چای خورد و تعریف کرد و سخن گفت و سیگار کشید و … تا نزدیک سحر. پس از اذان صبح، نمازش را خواند و برای استراحت به اتاق خود رفت تا بخوابد.

هنگام صبحانه خوردن، اهل خانه منتظر مرحوم دکتر بودند که بیاید و در صبحانه با آن‌ها شرکت کند. می‌گفتند که نیامد و دیر کرد. صدا کردیم. جواب نیامد. به اتاق او رفتیم. گفتند همین که وارد اتاق شدیم، دیدیم که دکتر با صورت به زمین افتاده است. حتی به ما آن نقطه ای از موکت اتاق را که آثار ساییدن‌ بینی دکتر در آنجا هنوز آشکار بود نشان دادند، کاملا معلوم بود که هنگامی که او می‌خواسته از تخت پایین بیاید، قلبش درد گرفته و دست روی قبل گذاشته و دیگر نتوانسته کنترل خود را حفظ کند و با صورت به زمین افتاده است. به هر حال با دیدن این وضع بلافاصله آمبولا‌نسی خبر کرده بودند و ماموران آمبولانس هم تا آمده بودند، در همان محل علا‌ئم حیاتی مرحوم دکتر را معاینه کرده بودند و گفته بودند که ۱۵ دقیقه است ایشان فوت کرده، درعین حال به سرعت او را به بیمارستان ساوت همپتون رسانده بودند. ما هم به بیمارستان رفتیم. دکتر را به سردخانه برده بودند و ما را به سردخانه راه نمی‌دادند. من کارت دانشجویی‌ام همراهم بود و چون روی آن نوشته بودند دکتر فلانی، آنها تصور کردند من طبیبم و اجازه دادند به سردخانه وارد شوم و همراه دوستان به سردخانه وارد شدیم. در آن جا دو کشو بود. اولی را کشیدند تا جنازه دکتر را به ما نشان بدهند. اما در کشوی اول، جنازه یک زن بود. کشوی بعدی را کشیدند که جسد مرحوم دکتر در آن بود. بسیار بسیار آرام خوابیده بود. من حقیقتا کمتر چهره آرامی را، این چنین دیده بودم. موهای سرش تا روی شانه‌هایش ریخته بود و فوق‌العاده آرام خوابیده بود. آقای میناچی که همراه ما بود، جلو رفت و به دلیل اینکه وکیل بود و با پاره ای از امور آشنایی داشت، کمی کوشید تا با دقت نگاه کند و ببیند که آیا زخمی یا آثار ضربه‌ای یا چیزی بر روی بدن دکتر دیده می‌شود یا خیر؟ که حقیقتا نبود.

خیلی چهره معمولی ای داشت، اصلا گرفته نبود، در هم نبود، چشم‌هایش بر هم بود و در یک خواب ناز ابدی فرو رفته بود. بیرون آمدیم و به لندن بازگشتیم و دوستان دیگر را خبر کردیم. به هر حال مقدمات برگزاری مراسم ترحیم و بزرگداشت مرحوم دکتر، فراهم شد. دوستان در سراسر دنیا – چنان که گفتم – همه با خبر شدند و یکی پس از دیگری، از این جا و آن جا دررسیدند.

در آن ایام، لندن، ایام بسیار شلوغی را پشت سر می‌گذاشت و همه کسانی که در آن وقت نامی‌داشتند و از مخالفان بنام رژیم شاه بودند، این جا گرد آمدند. در همین اثنا، جناب آقای شبستری هم که امام مسجد‌هامبورگ بودند، بدون خبر از این که چنین اتفاقی افتاده است به منزل یکی از دوستان که بقیه دوستان هم در آنجا بودند وارد شدند.

ایشان به من می‌گفت وقتی آمدم، دیدم همه چهره‌ها گرفته است؛ من خبر نداشتم که چه اتفاقی افتاده است ولی پا به مجلس که گذاشتم، دیدم مجلس غیرمتعارفی است. وقتی به ایشان گفتند که مرحوم شریعتی از دنیا رفته است، به طوری بسیار طبیعی، آهی از نهاد برکشید و گفت: عجب! دکتر شریعتی هم به تاریخ پیوست؛ و حقیقتا به تاریخ پیوسته بود. به هر حال مقدمات فراهم شد و برخلاف مشهور، جنازه مرحوم دکتر در این جا یعنی در امام باره»، غسل داده نشد بلکه در یکی از مساجد لندن که مسجدی کوچک و متعلق به اهل سنت بود و غسالخانه‌ای داشت، غسل داده شد. بنده و جناب آقای شبستری متعهد تغسیل و تکفین ایشان بودیم؛ یعنی در واقع، دوستان از آقای شبستری خواسته بودند و ایشان هم به من گفت که بیا تا با هم این کار را انجام بدهیم، البته دو نفر دیگر هم به ما پیوستند: آقای دکتر ابراهیم یزدی و آقای صادق قطب‌زاده. این چهار نفر بودیم که جنازه مرحوم دکتر را آوردند. دیگر جسد دکتر سالم نبود، سرتاپای او را شکافته بودند، تمام سر و بدن شکافته شده بود، نمونه‌برداری شده بود و بررسی‌های طبی بسیار جدی‌ای صورت گرفته بود.

بیمارستان ساوت همپتن، یک گزارش مفصل طبی در باب مرگ دکتر ارائه کرد و در آن گفته بود چیز مشکوکی دیده نشده است و مرگ او مثلا بر اثر به قتل رسیدن، دسیسه، زهر، دشنه و چیزی از این قبیل نبوده و به نظر می‌آید که به مرگ طبیعی از دنیا رفته است؛ مرگ طبیعی یعنی با سکته. اتفاقا همان روزی که به ساوت همپتن رفته بودیم و برای اولین بار با جای خالی مرحوم شریعتی روبه رو شدیم و بعدا به بیمارستان رفتیم، در همان اتاقی که مرحوم دکتر خوابیده بود، سطلی بود که شاید در آن، نزدیک به ۴۰ تا ته سیگار بود یعنی در همان مدت کوتاه، مرحوم دکتر مقدار زیادی سیگار کشیده بود.

طبیبان مجلس ما بهتر از من می‌دانند که در حالت عصبی شدید و با آن فشاری که دکتر، در آن روزها، در آن قرار داشت، امکان چنین رخدادی وجود داشته است، خصوصا این که شب قبل از حادثه مرحوم شریعتی به فرودگاه هیثرو رفته بود چون قرار بود دختران او بیایند، همه مسافران آمده بودند الا ‌دختران او.

دوست ما نقل می‌کرد که فوق‌العاده مضطرب شده بود. چون خانمش از تهران تلفنی به او گفته بود که دخترها از گمرک و قسمت کنترل گذرنامه گذشته‌اند و به طرف هواپیما رفته‌اند. وقتی دخترها نیامده بودند، او شدیدا مضطرب شده بود که مبادا دوباره حیله‌ای در کار بوده و به نام سوار شدن هواپیما، دخترک‌ها را هدایت کرده‌اند و به جای دیگری برده‌اند و مثلا آنها را گروگان گرفته‌اند یا زندان انداخته‌اند. همه این فکرها از سر او گذشته بود و او را فوق‌العاده درپیچیده بود. البته دخترها آمده بودند و با او به ساوت همپتن رفته بودند.

این فشارها بوده و بعد هم این همه سیگار مصرف شده بود که من گمان می‌کنم به بهترین وجهی می‌تواند علت یک سکته قلبی ناگهانی را توضیح بدهد. پس از فوت دکتر شریعتی، رومه‌های رسمی مثل کیهان، اطلا‌عات و بامداد با حروف درشت در صفحات اول، از او تجلیل می‌کردند و طوری وانمود می‌کردند که او فقط یک اسلا‌م‌شناس بی‌ضرر و خطر بوده و چون مریض بوده، به مرگ طبیعی درگذشته است.

ساواک دستور داده بود که مبارزات، شکنجه‌ها، زندان‌ها، تعقیب و مراقبت‌ها و عذاب‌هایی که علی از حکومت متحمل شده بود، کاملا مسکوت گذارده شود.

به هر حال، ساواک تعدادی از مامورین عالی‌رتبه خود را به لندن می‌فرستد تا اگر به صورت عادی توانستند جنازه را از خانواده تحویل بگیرند که چه بهتر؛ وگرنه آن را به هر شکل ممکن بربایند و به ایران بیاورند. غافل از اینکه دوستداران دکتر و دانشجویان خارج از کشور، با هوشیاری ی، این ترفند آنها را نیز خنثی خواهند کرد. آنها به محض اطلا‌ع از اینکه ساواک ما را برای گرفتن جنازه تحت فشار گذاشته، وکیلی از طرف خود و وکیل دیگری برای احسان می‌گیرند و آنها را مامور می‌کنند که از دولت انگلیس بخواهند جسد را تحت هیچ شرایطی به افراد سازمان امنیت ایران تحویل ندهد و خبر این اقدام را بلا‌فاصله برای هواداران و مبارزان خارج از کشور در اروپا و آمریکا و لبنان مخابره می‌کنند. خبر شهادت علی به صورت بسیار گسترده توسط مبارزین خارج از کشور منتشر شد و احزاب وسازمان‌های مختلف ی با انتشار بیانیه‌های گوناگون، از دست دادن علی را سوگ قلم و شرف» تعبیر می‌کردند. اما رومه‌های کیهان و اطلاعات که مهمترین رومه‌های کشور محسوب می‌شدند، پس از دو روز سکوت، در تاریخ ۳۱ خرداد ۱۳۵۶، اطلا عیه‌ای را درج کردند که مرگ علی را طبیعی و ناشی از بیماری‌های ریشه‌دار جلوه می‌داد. متن اطلاعیه چنین بود: مرحوم دکتر علی شریعتی که برای درمان ناراحتی چشم و کسالت قلبی خود به انگلستان رفته بود، در آنجا بر اثر سکته قلبی درگذشت.» خانم دکتر شریعت رضوی در این باره این نکته را تذکر داده است که علی هیچگاه ناراحتی جسمانی خاصی نداشت. کسی از اعضای خانواده و فامیل به یاد ندارد که او حتی یک بار از درد یا ناراحتی جسمانی گله کرده باشد و مهمتر از آن اینکه او هیچ گاه به پزشک مراجعه نکرده بود.

همه دوستان و نزدیکان علی می‌دانند وی فردی قوی و سالم بود و خودش به این نکته توجه داشت. حتی بعد از تحمل آخرین زندان که هیجده ماه به طول انجامید، با آنکه تمام این دوره را هم در سلول تنگ، تاریک و انفرادی زندان شهربانی سپری کرده بود، فقط گه گاه از نور خورشید ناراحت می‌شد. غیر از این هیچ ناراحتی دیگری نداشت، علی از این نظر به خود می‌بالید و به شوخی می‌گفت: من آنم که سلول تاریک هم نتوانست بر سلامتی‌ام اثر بگذارد» و راست هم می‌گفت؛ من که همسر او بودم، هرگز به یاد ندارم که او از درد شکایت کرده باشد. دفترچه بیمه او هم به خوبی نشان دهنده این ادعاست. تمام اوراق این دفترچه (که به عنوان سند در دسترس است) سفید است. علی از این دفترچه فقط یک بار در تاریخ ۲۸/۴/۵۵ استفاده کرده است، آن هم نه به علت بیماری قلبی یا فشار خون یا قند و غیره، بلکه برای گرفتن عینک بوده است. خوانندگان آگاه تصدیق می‌کنند که کسی با اوضاع مالی مشابه ما، در صورت بیماری، حتما از دفترچه بیمه خدمات درمانی استفاده می‌کرد و می‌کند. بدین ترتیب، طبیعی است که اگر علی مریض می‌شد؛ یا اصولا دارای ناراحتی قلبی بود، قاعدتا می‌بایست به پزشک مراجعه می‌کرد و سابقه بیماری او در دفترچه‌اش منعکس می‌شد. وی با اینکه سیگار می‌کشید، اما معاینات پزشکی نشان داد که سیگار تاثیر چندانی بر جسم او نگذاشته است. بنابراین احتمال هرگونه سکته قلبی یا بیماری مشابه، بدون اینکه سابقه‌ای داشته باشد، بعید به نظر می‌رسید. پروفسور حامد الگار در نوشته‌ای توضیح داده که شرایط مرگ دکتر شریعتی، این ظن را به شدت تقویت می‌کند که وی به دست ساواک به قتل رسیده است. او عنوان می‌کند که حتی اگر شریعتی را به قتل نرسانده باشند، او به حق درخور عنوان شهید» است. این شاید مهمترین موضوعی است که باید درباره شریعتی به آن توجه کرد.

شهید دکتر علی شریعتی پس از مرگ خود، بیش از پیش در بین جوانان مطرح شد و کتاب‌هایش بارها و بارها تجدید چاپ شدند. مرگ او – همچنان که خود می‌خواست – مرگی بزرگ و تاثیرگذار بود، همچنان که زندگی‌اش همینگونه بود.

نویسنده : محمد‌حسین روانبخش

سخنی از حقیقت سرشار است که هیچ مصلحتی آن را ایجاب نمی کند.